San Zanipolo
Santi Giovanni e Paolo
De Santi Giovanni e Paolo is tussen 1246 en 1430 gebouwd voor de dominicanen in gotische stijl. De kerk wordt door de Venetianen San Zanipolo genoemd, een samentrekking van Giovanni en Paolo.
De dominicanen en de franciscanen waren concurrerende orden (zie ook Frari-kerk). Beiden hebben het grootste sacrale bouwwerk van Venetië willen verwezenlijken. Het hoofdschip van de Santi Giovanni e Paolo is 101.5 meter lang en 35 meter hoog. Behalve de grote is ook de architectonische strengheid indrukwekkend.
Tijdens de bouw is men tot de ontdekking gekomen dat de kolossale kerk te veel druk uitoefende op de houten palen van de fundering. Om die reden zijn gemetselde gewelven vervangen door met lagen pleisterwerk besmeerde rietmatten. In het gewelf zijn houten spanakkers en stutten aangebracht.
Het middenschip en de zijschepen lopen in elkaar over dankzij de ver van elkaar staande zuilen. De ruimte wordt op deze wijze extra benadrukt. In de opstand zijn natuursteen en baksteen mooi gecombineerd. De eenvoudige kerk heeft een haast volledig met vensters opengewerkt koor, dat pas rond 1400 is gebouwd. De hoofdingang is na 1458 toegevoegd. Hier zijn al enkele renaissancistische invloeden in te bespeuren zijn. De zes marmeren zuilen die de hoofdingang flankeren zijn afkomstig uit Torcello. Hoogstwaarschijnlijk zijn er plannen geweest om de ruwe bakstenen van de façade te bekleden met natuursteen.
De kerk vormt de laatste rustplaats van 27 dogen en andere hoogwaardigheidsbekleders. De oudste graven van de dogen zijn sober in vergelijking met die uit de tijd van de renaissance en de barok. Veel graven zijn door de familie Lombardi vervaardigd. Het renaissancegraf van Pietro Lombardo voor doge Pietro Moncenigo is een weelderig monument. Pietro Lombardo staat in zijn wapenuitrusting op zijn sarcofaag. In de zijnissen staan krijgers. Het monument herinnert aan zijn militaire successen. Het renaissancistische grafmonument voor doge Nicolò Marcello (gestorven 1474) is eveneens door Pietro Lombardo vervaardigd. De beeltenis van Nicolò Marcello bevindt zich op de in klassieke stijl uitgevoerde sarcofaag. Tullio Lombardo maakte rond 1495 het mooie renaissancegraf voor Andrea Vendramin. Het grafmonument stond aanvankelijk in de Servietenkerk, maar is in 1812 overgebracht naar de dominicanenkerk. Aan de zijkant stonden aanvankelijk naakte figuren. Ze zijn vervangen door beelden van de heilige Catharina en Maria Magdalena. Het barokke hoofdaltaar wordt toegeschreven aan Baldassare Longhena.
Tot de belangrijkste kunstwerken behoren plafondschildering van Paolo Veronese in de Capella del Rosario. Ze komen uit een geseculariseerde kerk. Aanvankelijk hebben fresco’s van Tintoretto en anderen de kapel versiert totdat een brand ze vernielde. De Cappella di San Domenico heeft een mooi plafondschilderingen in rococo stijl van Giovanni Battista Piazzetta, namelijk Apotheose van de heilige Dominicus. Deze kunstenaar beïnvloedde de stijl van de jonge Tiepolo. Lorenzo Lotto (1480/1556) schilderde de Aalmoes van de heilige Antonius Pierozzi. De kleurrijke glas-in-loodramen in het dwarsschip uit 1470 zijn schitterend. Let ook op het veelluik ter ere van de heilige Vincent Ferer dat rond 1465 is vervaardigd. Het wordt toegeschreven aan Giovanni Belline, maar waarschijnlijk is een groot deel door een leerling uitgevoerd. Voor de kerk staat het bekende ruiterstandbeeld van Andrea Verrochio met de beeltenis van de huurling Bartolomeo Colleone (late vijftiende eeuw).
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |